محمد بهارلو
من از هیچ چیز خبر نداشتم. آخرِ شب بود و داشتم از آن‌ها جدا می‌شدم که غفور دست انداخت زیر بازویم و آرام گفت:
ـ تو هم همراه‌ِ ما بیا.
دکتر باران به غفور و بعد به من نگاه کرد. از جوانی در خاطرم مانده بود که نباید در این جور مواقع چیزی بپرسم.
دکتر باران گفت: شاید موسی پیداش شود.
غفور گفت: پیداش نمی‌شود.
دکتر باران گفت: اما…
غفور گفت: من ازش خواستم که نیاید. درست نیست او را بیش از این در خطر بیندازیم.
سعدون از پله‌ها آمد پایین. پوتین‌ِ ساق‌ِ بلندی به پا کرده بود و شال‌ِ پشمی‌ِ قرمزی دورِ گردنش انداخته بود. بی‌آن‌که به ما نگاه کند در را باز کرد رفت توی‌ِ حیاط. از لای‌ِ در دیدم که برف هنوز می‌بارد.
دکتر باران رو کرد به غفور:
ـ مگر قرار است همراه‌ِ ما بیاید؟

غفور سرش را آرام تکان داد و سیگاری از جیب درآورد و گوشه لبش گذاشت و توی‌ِ جیب‌هایش دنبال‌ِ کبریت گشت.

بقیه در ادامه مطلب . . .

پروانه هایی که سال پیش از باغ عمه خانم، گرفته بودیم، نرسیده به تهران همه مرده بودند. هر پنج تایشان را زیر سبد انداخته بودیم که جایی نروند. جایی نرفتند. همان جا زیر سبد بال بال زدند و لابد آنقدر سرهایشان به سقف سبد خورده بود که زنده نماندند.

برای امسال دیگر خیال پروانه گرفتن نداشتم. اصلاً همان پارسال که پروانه ها را گرفتیم، دیدم که به قشنگی که فکر می کردم ،نیستند. انگار از تلویزیون قشنگ تر بودند یا شاید پروانه های باغ عمه خانم مثل آن هایی که در تلویزیون می دیدم نبودند. پروانه های تلویزیون از دور هم رنگ های جور واجور روی بال هایشان معلوم بود. ولی پروانه های باغ عمه خانم را در دستم هم که می گرفتم رنگشان بی حال بود. سکه دار نبود. رنگ بال پروانه های عمه خانم مثل پارچه هایی بود که مادرم ازشان برای پدربزرگ پیژامه می دوخت و پروانه های تلویزیون مثل پارچه هایی که مادرم از بازار برای خودش می خرید و می برد پیش خیاط خانوادگی شان. پارچه های سکه دار.

رنگ و وارنگ. ساتن و حریر. نه مثل پارچه ی پیژامه ای پدربزرگ چیت و چلوار بی مک و موک. امسال که می رفتیم، می دانستم که هوس پروانه گرفتن ندارم. هر قدر هم بیایند و برقصند و جولان بدهند، حرصم در نمی آید که بپرم یکی یکی را بگیرم و زیر سبد پلاستیکی که مادرم استکان نعلبکی های سفر را داخل آن می گذاشت، بیندازم. همان پارسال یادم هست نرسیده به تهران وقتی دیدم که پروانه ها بال بال می زنند، سبد را برداشتم و راحت پروانه ها را دستم گرفتم

بقیه در ادامه مطلب . . .

در یکی از روزهای سرد ماه ژانویه و در یکی از محلات فقیرنشین در شهر واشنگتن دی.سی صبح زود که مردم آن منطقه که اکثرا یا کارگر معدن بودند و یا صاحب مشاغل سیاه از خانه هایشان بیرون زدند تا یک روز پر از رنج و مشقت دیگر را آغاز کنند٬ زنان و مردانی که تفریح و لذت در زندگیشان نامفهوم بود و به قول معروف آنها زندگی نمیکردند بلکه به اجبار زنده بودند تا ریاضت بکشند که نمیرندآن روز نیز آن مردم بینوا در حالی که خیلی هایشان کارگر روزمزد بودند و نمی دانستند آیا امشب هم با چند دلار به خانه بازمیگردند و یا باید با دست خالی به خانه های نکبت زده شان بروند و از فرزندانشان خجالت بکشند خود را برای روزی مشقت بار آماده می کردند که ناگهان صدای ویولن زیبایی از گوشه یک خرابه به گوش رسید آوای ویولن آنقدر زیبا و مسحور کننده بود که پای آن مردم فقیر از رفتن باز ماند اکثرا آنها  با اینکه می دانستند اگر دیر برسند جریمه می شوند بدون توجه به این مشکل در آن خرابه که اندازه یک سالن کنسرت بود جمع شدند و حدود دو ساعت و نیم با گوش دادن به آن آهنگهای زیبا و استثنایی اشک ریختند خندیدند به خاطراتشان فکر کردند

بقیه در ادامه مطلب . . .