به دلت برگرد

مهربان! وقتي لب‌هاي تو مي‌تواند مفاتيح‌الجناني گشوده باشد، وقتي صداي تو مي‌تواند نبض به شماره افتاده‌ گل‌ها را به ياد من بياورد، وقتي نگاهت حريم خداوند است. چگونه من مي‌توانم در سايه قهر تو آرام بگيرم؟ اين قهر زيباست مخصوصا از تو.

از پيله اخم‌هايت بيرون بيا. كلمات تو مي‌تواند خواب از سر پرندگان و پاييز را از ذهن درختان، و تشنگي را از ضمير كوير دور كند. تو بايد از پيله تنهايي‌ات بيرون بيايي و بدوي به سمت لبخندي كه فقط براي تو نگه داشته‌ام.

تمام دارايي من دلي است كه به پايت دويده است و تمام هستي من همين شكستن و باريدن‌هاي پياپي‌اي است كه تو مي‌بيني.

مگر من، مرد هزاره‌هاي نيامده تو مي‌توانم جز به شانه‌هاي تو تكيه كنم و جز با كلمات تو كه حالا كليم شده‌اند و جز در نگاه تو آرام بگيرم.

حالا تو لبخند مي‌باري. من به خدايي كه در دلت جريان دارد ايمان مي‌آورم، حالا من وضو مي‌گيرم و تو نماز مي‌خواني. حالا به من، به دست‌هاي من آنقدر عقيده‌مند شده‌اي كه «بارها نماز خوانده‌اي با وضوي من».

حالا خانه راه خود را پيدا كرده است. حالا كودكان ما كه پرندگاني در مسير گردباد بودند، و تنهايي و دلشوره خوره جانشان شده بود به دست‌هاي تو مي‌دوند، به چشم‌هاي من مي‌آيند. خانوادگي مي‌نشينيم روي زيراندازي از عشق، از محبت و از خودگذشتگي و بهار را انتظار مي‌كشيم.